Τεκίλα OLMECA Άσπρη
Ένας τοπικός θρύλος του Μεξικού αναφέρει ότι η τεκίλα γεννήθηκε, όταν ένας κεραυνός χτύπησε μια αγαύη δίπλα σε καταυλισμό Ινδιάνων. Τότε, άρχισε να εκκρίνεται ένα καυστικό και ιδιαίτερα γευστικό υγρό που προκαλούσε με την κατανάλωσή του ευχάριστα συναισθήματα. Σύμφωνα με το μύθο, το ποτό αυτό θεωρήθηκε δώρο από του θεούς και έγινε η συντροφιά κάθε Μεξικάνου. Στην πράξη, οι πρώτες επίσημες γραφές που έχουμε για την τεκίλα είναι του 16ου αιώνα, όταν οι Ισπανοί κατακτητές αποβιβάστηκαν στο Μεξικό, ανακάλυψαν το μυστικό της αγαύης και σε συνδυασμό με τις ήδη κεκτημένες γνώσεις της απόσταξης, βελτίωσαν το υγρό των Ινδιάνων και του έδωσαν ώθηση στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η global αναγνώριση, ωστόσο, άργησε: από το 1758, όταν ο Jose Antonio Cuervo έλαβε την πρώτη άδεια για την παραγωγή τεκίλας, μέχρι σήμερα, που η τεκίλα αποτελεί το βασικό εξαγώγιμο προϊόν του Μεξικού (578 διαφορετικές φίρμες με παραγωγή 170 εκατομμύρια λίτρα ετησίως), μεσολάβησαν πολλά γεγονότα, που άλλοτε έφερναν την τεκίλα στο προσκήνιο και άλλοτε την κράταγαν στον πάγκο των αναπληρωματικών και αμφιβόλου ποιότητας spirits. Μαζί με αυτά, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τη σημασία της ως "ποτού της επανάστασης" δίπλα στο Πάντσο Βίλα ή ακόμα τη σύνδεσή της με τον ταυρομάχο και εθνικό σύμβολο Πέδρο Ινφάντε ή, επίσης, την παρουσία της σε εκδηλώσεις της καθημερινότητας, όπως ο παραδοσιακός χορός Μαριάκι και τα διάσημα μεξικάνικα γουέστερν, που πάντα πήγαιναν πακέτο με πολλά ποτήρια τεκίλας. Παρ` όλα αυτά, το ποτό της λάβας, (η ετυμολογία της λέξης tequila), περιοριζόταν μέχρι τα σύνορα του Μεξικού, και μάλιστα με την ετικέτα του λαϊκού ποτού, σε αντίθεση με τα malt και τα κονιάκ, που την ίδια περίοδο έκαναν καριέρα στην Ευρώπη ως ελιτίστικα και σοφιστικέ. Κάποια στιγμή, ωστόσο, οι Μεξικανοί επηρεάστηκαν από την αποδοχή του ουίσκι και του κονιάκ, έδωσαν μεγαλύτερη προσοχή στην ποιότητα της πρώτης ύλης και στη χρήση αποκλειστικά της μπλε αγαύης και ο ρους της ιστορίας άλλαξε. Το 1910, στη πόλη Jalisco άρχισαν να λειτουργούν με επιτυχία 100 ποτοποιίες, το 1920 ανανεώθηκε η παραγωγή με την προσθήκη νέων, πιο σύγχρονων μεθόδων καθώς και του aguamiel, ή αλλιώς του νερόμελου. Και ήρθε το 1924 με πολλές δόσεις λάμψης. Τότε, ο Ελάδιο Σάουζα, ξεκίνησε να εξάγει την τεκίλα του στις ΗΠΑ, αναγράφοντας κάτω από τη λέξη Sauza, την περιγραφή ΄΄Μεξικάνικο Ουίσκι΄΄. Όπως αποδείχθηκε, αυτό το ευρηματικό τρικ λειτούργησε και γρήγορα πολλές χώρες της Ευρώπης γεύτηκαν το εθνικό ποτό του Μεξικού…Και άνοιξε ο δρόμος. Το 1994 δεν υπήρχε ενημερωμένο μπαράκι που να μην έχει μια αξιόλογη συλλογή από τεκίλες και σήμερα δεν υπάρχει παρέα που να μην έχει διασκεδάσει με τεκίλα ή που δεν έχει απολαύσει -ειδικά το καλοκαίρι- μερικά από τα κλασικά cocktails που φέρουν τη σφραγίδα της.
Η τεκίλα είναι μόνο μια
Μια σημαντική στιγμή στην ιστορία της τεκίλας ήταν τον Νοέμβριο του 1997, όταν η Ευρώπη αναγνώρισε επίσημα την μοναδικότητα της μεξικάνικης τεκίλας και την πρόσθεσε στα ποτά με Ονομασία Προέλευσης. Σύμφωνα λοιπόν με τη νομοθεσία, παράγεται μόνο στην περιοχή Tequila, κοντά στα σύνορα του Μεξικού και περιέχει τουλάχιστον 51% συμπυκνωμένα σάκχαρα μπλε αγαύης, που καλλιεργείται από τους jimadores, στις περιοχές Jalisco, Guanajuato, Michoacam, Nayarit και Tamanlipan. Στην περίπτωση δε που χρησιμοποιείται 100% μπλε αγαύη αυτό θα πρέπει να γράφεται στην ετικέτα, διαφορετικά θα πρέπει να υπάρχει η λέξη mixtos, η οποία παραπέμπει στη συμμετοχή, εκτός από μπλε αγαύη, και άλλων πρώτων υλών, όπως του ζαχαροκάλαμου.
Από τα χωράφια στο ποτήρι
Για την παραγωγή της τεκίλας χρειάζεται η αγαύη. Το ιδιαίτερο αυτό φυτό, που ευδοκιμεί στην περιοχή της Τequila και ανήκει στην ομάδα των κρινοειδών, πρέπει να βρίσκεται στην κατάλληλη ωριμότητα, που μεταφράζεται στο όγδοο μέχρι δωδέκατο έτος της ηλικίας του. Τότε, αρχίζει η συγκομιδή. Οι Jimadores, φορώντας μεγάλα άσπρα καπέλα, γεμίζουν τους αγρούς με το εντυπωσιακό κόκκινο χώμα και τα γαλαζοπράσινα φυτά καθώς κόβουν την αγαύη από την ρίζα. Στη συνέχεια, απομακρύνουν τα φύλλα μέχρι να αποκαλυφθεί η pina, δηλαδή η καρδιά της αγαύης. Η καρδιά μεταφέρεται με προσοχή στην ποτοποιία. Εκεί, κόβεται σε τέταρτα και αφαιρείται το σκληρό μέρος. Το καθαρό και μαλακό που παραμένει, ψήνεται αργά σε τεράστιους φούρνους ή βράζει σε μεγάλες χύτρες. Η διαδικασία αυτή, που μπορεί να κρατήσει και 24 ώρες, ακολουθείται από την ψύξη των βρασμένων καρδιών, για δυο ημέρες περίπου. Στη συνέχεια προστίθεται η μαγιά και ξεκινάει η ζύμωση. Μόλις ολοκληρωθεί και η αλκοολική ζύμωση, πραγματοποιείται η απόσταξη. Από εκεί και πέρα, ανάλογα με τον επιθυμούμενο τύπο της τεκίλας, ολοκληρώνεται η παραγωγή με την εμφιάλωση ή ακολουθεί παλαίωση σε δρύινα βαρέλια.
Οι τύποι της τεκίλας
Blanco: λευκή τεκίλα που εμφιαλώνεται αμέσως μετά την απόσταξη ή μέσα σε 60 ημέρες. Είναι σπιρτόζα και ευωδιάζει κυρίως φυτικές νότες, άνθη και εσπεριδοειδή. Απολαμβάνεται με μπόλικο τριμμένο πάγο και λίγο λάιμ ή ακόμα καλύτερα, σε δροσιστικά cocktails όπως η margarita.
Reposado: Στην τοπική διάλεκτο σημαίνει αναπαυμένη. Αυτή η τεκίλα ξεκουράζεται σε δρύινα βαρέλια bourbon από 2 έως 12 μήνες. Είναι μαλακή και έχει πιο έντονα και σύνθετα αρώματα από τη λευκή. Το στόμα είναι συνήθως πιο πλούσιο και λιπαρό. Είναι εξαιρετική με φρέσκους χυμούς εσπεριδοειδών και σε πληθωρικά cocktails όπως η Tommy’s margarita.
Anejo: H τεκίλα anejo ωριμάζει σε δρύινα βαρέλια τουλάχιστον ένα χρόνο πριν εμφιαλωθεί. Στη μύτη της διακρίνονται αρώματα μπαχαρικών, καραμέλας και ώριμων φρούτων. Κατά πρώτο, λόγο αξίζει να την δοκιμάσετε σκέτη σε ποτήρι κονιάκ, αλλά αν θέλετε να την χρησιμοποιήσετε σε cocktail, τότε της ταιριάζει ένα Sazerac ή ένα Old Fashioned.
ΠερισσότεραShow less