Οι Έλληνες, Ρωμαίοι και Αιγύπτιοι, κατάφεραν να βγάλουν το άρωμα από τα τριαντάφυλλα και να το αναμείξουν με νερό, λάδι, αλκοόλ, μέλι, ξίδι, ζάχαρη ή γάλα αντιγράφοντας μεθόδους από τη Μεσοποταμία του 3ου και 4ου αιώνα μ.Χ.
Η χρήση του ροδόνερου ως υλικού μαγειρικής χρεώνεται στον Πέρση ποιητή Ίμπν Σίνα ο οποίος γύρω στα 1000 μ.Χ. άρχισε να μαγειρεύει μ' αυτό.
Ένα από τα γλυκά της εποχής εκείνης, ένας πολτός από τριμμένα αμύγδαλα, μέλι και ροδόνερο, μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη μορφή του γνωστού μας μάρτζιπαν. Με τις σταυροφορίες, η χρήση του ροδόνερου έφτασε στην Ευρώπη κι έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ιταλία και στην Αγγλία. Το ροδόνερο ήταν το ξεχωριστό άρωμα των βυζαντινών γλυκών. Όταν πρωτοέφτασε η ζάχαρη στο Βυζάντιο, οι Βυζαντινοί ήταν οι πρώτοι που έφτιαξαν ροδοζάχαρη και με τριμμένο πάγο από τα βουνά και ροδόνερο ένα είδος σορμπέ, κάνοντας ένα από τα πρώτα παγωμένα επιδόρπια στην ιστορία.
Το καλύτερο ροδόνερο στις μέρες μας παράγεται από μία πολύ αρωματική ποικιλία τριαντάφυλλων (της Δαμασκού) που καλλιεργούνται στο βόρειο Μαρόκο, στην Κελάα Μγκούνα. Σε μία πράσινη λωρίδα γης ανάμεσα σε ξερά βουνά, κάθε Μάιο γίνεται μία μεγάλη γιορτή που σηματοδοτεί την περίοδο παραγωγής του ροδόνερου. Μία δύσκολη και ακριβή διαδικασία, αφού, για να παραχθεί ένα λίτρο ροδόνερου, χρειάζονται 3.000 κιλά πέταλα τριαντάφυλλων.
Το ανθόνερο παράγεται από την απόσταξη των ανθών της νεραντζιάς. Το ανθόνερο με το χαρακτηριστικό, σχεδόν μεθυστικό άρωμα, είναι βασικό υλικό στη μαγειρική και στη ζαχαροπλαστική των αραβικών κουζινών. Σε πολλές περιοχές αρωματίζουν μ' αυτό το νερό, που είναι μεν πόσιμο αλλά έχει άσχημη γεύση. Το πιο αρωματικό ανθόνερο παράγεται στη Σεβίλη της Ισπανίας όπου καλλιεργείται η ομώνυμη ποικιλία νεραντζιών. Με ανθόνερο αρωματίζουν σιρόπια, ζύμες και κρέμες αλλά και πιλάφια, σαλάτες και μαρινάδες για κρέας.
Τα κυκλαδίτικα αμυγδαλωτά, οι κουραμπιέδες, τα μασούρια της Χίου και φυσικά τα λουκούμια, ίσως το πιο χαρακτηριστικό και απλό γλυκό με ροδόνερο.
ΠερισσότεραShow less
